Wśród sztuk walki od wielu lat międzynarodową sławą cieszy boks tajski, innymi słowy boks syjamski lub Muay Thay. Ta pochodząca z Azji południowo-wschodniej sztuka walki kładzie nacisk na walkę w klinczu przy wykorzystaniu uderzeń łokciami, nogami oraz kolanami. Początkowo większy nacisk kładziono na techniki nożne, a ciosy bokserskie były słabością tej dyscypliny. Jednak współcześnie szeroko się je stosuje, a mistrzowie muay thai niekiedy zostają mistrzami świata w boksie zawodowym.
Choć przyjmuje się, że Muay Thay wywodzi się z Tajlandii, to nie ma historycznych źródeł, które potwierdzałyby jednoznacznie i ostatecznie to założenie. Pomimo tego, że większość krajów Półwyspu Indochińskiego przypisuje sobie wynalezienie tej sztuki walki, to jednak w Tajlandii rozwinęła się ona najbardziej i stała się niemal sportem narodowym.
Początek rozwoju starożytnego muay thai, czyli muay boran, jako wyodrębnionego i posiadającego cechy charakterystyczne stylu walki wręcz, datowany jest na początek XIII wieku, tzw. erę Sukhothai. W ramach adaptacji na potrzeby tajlandzkiej armii, włączone zostały do niego elementy walki bronią – krabi-krabong, a także przy użyciu owijaczy na ręce – kaad chuek, które w celu zadawania większych obrażeń były specjalnie utwardzane i nabijane kamiennym żwirem. Na rozwój muay boran wpływ miało także chińskie Wushu, z którym Tajowie zetknęli się na początku drugiej połowy XVIII wieku.
Do końca XIX wieku wykształciły się w miarę jednolite ringowe reguły muay thai przy użyciu owijaczy. W 1921 roku walki w boksie tajskim zaczęły odbywać się na wzniesionych platformach otoczonych linami. W 1929 roku właściciel stadionu Suan Sanuk wprowadził ring dla tajskich bokserów z trzema linami i narożnikami. Od połowy lat 20. XX wieku zaczęto wycofywać z ringu owijacze i wyłączać stosowanie bardziej destrukcyjnych technik, m.in. kopnięcia w krocze, dźwignie, rzuty i uderzenia głową. Na początku lat 30. XX wieku zaczęto używać m.in. skórzanych rękawic bokserskich, co stało się przyczyną rozbudowania technik o elementy europejskiego boksu. Stopniowo wprowadzono podział na kategorie wagowe.
Współcześnie muay thai to ringowy sport walki, który rozgrywany jest w stójce. Formułą walki jest wyłącznie full-contact, a ciosy zadaje się z pełną siłą. Warto wspomnieć, że wciąż istnieją szkoły uczące tradycyjnych technik muay boran.
Boks tajski na tle innych stylów charakteryzuje się szerokim użyciem uderzeń łokciami i kolanami. Przy czym w formule amatorskiej na łokcie, kolana oraz korpus zakłada się ochraniacze, a w walkach zawodowych pozostają one nieosłonięte. W muay thay kładzie się też duży nacisk na stosowanie niskich kopnięć okrężnych. Podstawą jest niskie kopnięcie w udo – low kick. Przy czym posiada ono wiele wariantów, np. jako kopnięcie opadające z góry w dół. Wykonuje się je z mocnym dokręceniem ciała. Powierzchnią kopiącą jest tu goleń, a rzadziej stopa.
W boksie tajskim dużą wagę przywiązuje się także do klinczu – walki w zwarciu. Pozycja walki jest tu głównie frontalna, a ręce trzyma się szerzej w porównaniu do gardy bokserskiej. Dozwolone są tu przechwyty kopnięć, obalenia oraz podcięcia. Cechą charakterystyczną jest także możliwość używania łokci. Zabronione są natomiast rzuty, takiej jakie stosuje się w judo. W boksie tajskim nie dopuszcza się do walki parterowej, duszeń oraz dźwigni.
Walkę można zwyciężyć przez nokaut, na punkty, przez wycofanie przeciwnika na skutek kontuzji, przez trzykrotne wyliczenie przeciwnika, niezdolność przeciwnika do obrony, poddanie przeciwnika, jego spóźnienie się lub dyskwalifikację. Walka może zakończyć się remisem lub brakiem decyzji.
W swoich źródłach był on silnie zrytualizowany i przesycony elementami religijnymi, obejmował taniec przed walką – waikhru, a także rytualne metody treningowe. Taniec przed walką początkowo, miał przedstawiać region, z którego pochodzi dany zawodnik, a dziś ze względu na zwyczaje. Zawodnicy wykonywali swoje modły do bogów i odmawiali walki, jeżeli nie towarzyszyły im rytmy tajskiej muzyki ludowej. Aby uniknąć osłabienia sił zawodników, zespół muzyczny składał się z samych mężczyzn: flecisty, dwóch bębnistów i cymbalisty. Flecista kierował perkusistami i zmieniał swe tony w zależności od tempa walki.
Około 1935 roku ośrodki, gdzie rozgrywano walki, zaczęły przeznaczać część zysków na pomoc tajlandzkim instytucjom dobroczynnym i armii Tajlandii. Praktyka ta stosowana jest do dziś.
Dodaj komentarz