Gry hazardowe na początku zawsze wydają się jedynie niewinną rozrywką, jednak to tylko złudzenie. W rzeczywistości są bardzo niebezpieczne. Wizyta w kasynie to doskonały sposób na wieczorną nudę, gra w karty na pieniądze pozwala przeżyć dreszczy emocji i adrenaliny. Następna zdrapka to koszt z rzędu 2 lub 3 zł. Od ryzyka związanego z grą łatwo można się uzależnić. A skutki takiego uzależnienia bywają tragiczne.
Słowo hazard – z arabskiego „az-zahr” – oznacza dosłownie grę w kości. W języku angielskim oznacza ryzyko, a we francuskim – przypadek, łut szczęścia. To powszechne określenie wszystkich gier na pieniądze, w których wynik jest niezależny od umiejętności czy wiedzy gracza, lecz jest dziełem przypadku.
Sama gra jest zabawą, lecz gdy przegrywane sumy rosną, grający spędza na tej rozrywce coraz więcej czasu kosztem obowiązków, życia rodzinnego, osobistego, a przy tym nie jest w stanie przestać grać, mimo że ma świadomość, że sytuacja nabiera patologicznego charakteru.
Podłożem wpadania w nałóg hazardowy mogą być zaburzenia osobowości. Innym bodźcem do patologicznego hazardu może być trudne wydarzenie życiowe. Uzależniona osoba może czuć, że gra jest dla niego zgubna, aczkolwiek chęć poczucia dreszczyku emocji jest silniejsza niż zdrowy rozsądek, dlatego nie może oprzeć się kupieniu kolejnego losu, obstawieniu meczu czy odwiedzeniu kasyna.
Na rozwój uzależnienia od hazardu wpływa wiele czynników. Najczęściej są to zaburzenia w samoocenie, problemy w relacjach interpersonalnych, silne stany pobudzenia pojawiające się w nieregularnych odstępach czasu. Osoby z niskim poczuciem własnej wartości, u których początek problemu miał miejsce w dzieciństwie, w dorosłym życiu mogą mieć tendencję do megalomanii – zaburzenia narcystyczne. Wysoka wygrana może dla takiej osoby oznaczać poczucie, że jest wyjątkowa i ma szansę zbić fortunę na grach hazardowych, co bardzo szybko wpędza chorego w nałóg.
Nałóg szybko powoduje chroniczne przemęczenie, gdyż gracz zaczyna traktować ryzyko jak sposób na radzenie sobie ze wszystkimi problemami, przedkłada grę nad inne dziedziny życia. Na tym etapie osoba uzależniona od hazardu upatruje sensu wyłącznie w grze, co prowadzi do pogorszenia sytuacji rodzinnej, materialnej, zawodowej i społecznej.
U hazardzistów pojawiają się zaburzenia w logicznym myśleniu. Nie są w stanie ocenić sytuacji, wydaje im się, że wynik gry zależy wyłącznie od nich, a nie jest dziełem przypadku. Ewentualne wygrane traktują jako efekt własnej wiedzy i doświadczenia, a nie łut szczęścia.
Wyróżnia się 4 fazy hazardu:
Faza zwycięstw – na tym etapie gracz uprawia hazard okazjonalnie, marzy o dużej wygranej, zaczyna odczuwać duże pobudzenie, więcej czasu poświęca grze i podnosi stawki, a drobna wygrana wywołuje u niego euforię;
Faza strat – gracz obstawia coraz wyższe stawki, co powoduje duże straty, skupia się na zdobywaniu pieniędzy na grę, zaniedbuje bliskich i obowiązki zawodowe, licząc na ogromną wygraną;
Faza desperacji – hazardzista wpada w kłopoty finansowe, pojawia się u niego psychiczne wyczerpanie, poczucie winy z powodu ogromnych długów, ale nie jest w stanie przestać grać;
Faza utraty nadziei – gracz może utracić więzi rodzinne, wpaść w spiralę długów bez wyjścia, mieć myśli samobójcze.
Uzależnienie od hazardu najczęściej rozwija się bardzo powoli, aczkolwiek im wcześniej osoba mająca problem zwróci się o pomoc, tym skutki nałogowej gry na pieniądze będą mniej drastyczne. Faza czwarta jest ostatnim dzwonkiem, aby zacząć leczenie. Terapia jest skuteczna tylko wtedy, gdy osoba uzależniona przyzna przed samym sobą, że jest chora.
W początkowej fazie leczenie zazwyczaj przybiera formę wizyt u psychologa oraz psychoterapii ambulatoryjnej. W bardziej zaawansowanych przypadkach uzależnienia niezbędna jest terapia w zamkniętej klinice uzależnień. Specjaliści szukają podłoża, które popycha pacjenta do gry i pomagają mu wyjść z uzależnienia.
Pierwszym krokiem leczenia jest motywacja do zmian. Chory powinien poznać neurologiczne i psychologiczne podłoże swojego problemu. W następnej kolejności wspólnie ze specjalistą musi pracować nad zmianą myślenia. Bardzo istotna jest nauka relacji społecznych i sposobów radzenia sobie ze stresem bez uciekania się do dreszczyku emocji, który daje hazard.
Uzależnienie od hazardu jest uznawane za przewlekłe i niewyleczalne schorzenie. Oznacza to, że powrót hazardzisty do bezpiecznego grania jest niemożliwy. Dlatego warto zastanowić się, czy warto w ogóle zaczynać.
Paulina Brzezik
Dodaj komentarz