Kick-boxing – historia, zasady, najważniejsze formuły

Do najbardziej widowiskowych sportów walki należy kick-boxing. To w zasadzie połączenie tradycyjnego boksu – ciosów pięściami i kopnięć. Korzeni tego sportu należy szukać w Japonii i w Stanach Zjednoczonych, gdzie rozwijały się niezależnie od siebie. Współcześnie istnieje kilka formuł kick-boxingu, które różnią się od siebie niektórymi zasadami i sposobami walki.

Kick-boxing – najważniejsze informacje

Kick-boxing jest dyscypliną sportową – sportem walki, gdzie walczy się stosując bokserskie ciosy pięścią oraz kopnięcia. Ta dyscyplina sportowa w sposób holistyczny rozwija wiele umiejętności fizycznych, m.in.: siłę, szybkość, wytrzymałość, gibkość, czy wyczucie rytmu. Ponadto uprawianie kick-boxingu rozwija takie cechy psychiczne jak np.: panowanie nad stresem, pewność siebie i poczucie własnej wartości.

Jako kick-boxing należy rozumieć dyscypliny, które rozwinięte zostały przez Japończyków – tzw. kick-boxing japoński oraz przez Amerykanów – tzw. kick-boxing amerykański. Amerykański kick-boxing bywa również nazwy full-contact karate lub full contact.

Historia kick-boxingu

Japoński kick-boxing powstał poprzez połączenie technik boksu tajskiego oraz karate. Rozwijała się w drugiej połowie lat 60. XX wieku, kiedy to promotor bokserski Osamu Noguchi, chciał zaszczepić boks tajski w Japonii. Sprowadzono więc z Tajlandii trzech tajskich bokserów do walki z trzema karatekami ze szkoły Oyama (później Kyokushin). Japońscy karatecy zwyciężyli 2 z 3 walk.

W owym czasie instruktorzy Kyokushin: Noguchi oraz Kenji Kurosaki przestudiowali zasady boksu tajskiego i opracowali nowy sport, który łączył w obie sztuki walki. Noguchi nazwał ten sport kick-boxingiem. W początkach tej dyscypliny dozwolone były uderzenia pięściami, łokciem, kopnięcia, uderzenia kolanem, a także rzuty z judo i ciosy głową. Ostatecznie te dwie ostatnie techniki zostały odrzucone.  Jedną z największych gwiazd kick-boxingu w Japonii został Tadashi Sawamura.

Kick-boxing amerykański rozwinął się natomiast w połowie lat 70. XX wieku. Amerykańskich karateków doprowadzały do frustracji zasady walki nakazujące zadawanie w czasie zawodów ciosów z ograniczoną siłą. Poszukiwali więc oni systemu, który umożliwiałby zadawanie ciosów pięściami z pełną siłą. Miało to na celu rywalizację w warunkach walki bardziej realnej.

Dzięki temu powstało full-contact karate. Ten nowy sport dopuszczał uderzenia pięścią i kopnięcia w głowę. Najlepszym zakończeniem walki miał być nokaut. Zawodnicy zakładali rękawice. Na początku walki odbywały się na matach i nie było podziału na kategorie wagowe. Z czasem zaczęto rywalizować na ringach bokserskich i wprowadzone zostały limity wagowe. Największymi gwiazdami tamtej epoki zostali Bill Wallace, Benny Urquidez i Joe Lewis.

Formuły kick-boxingu

Współcześnie rywalizacja sportowa w kick-boxingu odbywa się według różnych regulaminów i formuł, m.in.:

• full contact – dozwolone są tu wszelkie techniki nożne oraz bokserskie powyżej pasa,  minimalna liczba kopnięć w czasie jednej rundy to 8, jeżeli zawodnik nie zada wciągu rundy 8 kopnięć – traci 1 punkt, nie można kopać kolanem, ani uderzać łokciem, walka odbywa się w ringu bokserskim i zazwyczaj trwa 3 x 2 minuty,
• low kick – w tej formule dozwolone są wszystkie techniki bokserskie i kopnięcia do wysokości głowy, nie ma tu minimalnej liczby kopnięć, nie można kopać kolanem ani uderzać łokciem, walka ma miejsce w ringu i zwykle trwa 3 x 2 minuty,
• K-1 Style – to formuła, którą wprowadziła i spopularyzowała japońska organizacja K-1, w tej formule dozwolone są techniki bokserskie, obrotowe uderzenia pięścią, a także kopnięcia i ciosy kolanami – bez względu na wysokość ich zadawania, nie można natomiast uderzać łokciem, zawodnicy walczą na ringu, a walka zazwyczaj trwa 3 x 3 lub 5 x 3 minut,
• pointfighting – wcześniej nazywany semi contact – nastawiona przede wszystkim na szybkość zawodników, walkę przerywa się i punktuje po każdym czystym trafieniu, w tej formule ogranicza się siłę uderzeń, a walka odbywa się zazwyczaj na macie, tylko wyjątkowo w ringu, zwykle  trwa 3 x 2 minut,
• light contact – to formuła, która stawia na walkę ciągłą, z zawodnicy muszą wykazać się umiejętnością walki technicznej, odbywać może się ringu, na parkiecie lub na macie, najczęściej trwa 3 x 2 minut,
• kick light – to forma walki ciągłej, dozwolone się kopnięcia od uda w górę, a siła uderzeń jest ograniczona, walka odbywa się w ringu, na parkiecie lub na macie.

Marek Lont

Krav maga – sztuka samoobrony