Kraje skandynawskie mają najbardziej przyjazny stosunek do sztucznego zapłodnienia ze wszystkich krajów europejskich. Nie dziwi więc fakt, że w Europie Północnej duży odsetek dzieci jest poczęty z wykorzystaniem metod medycyny reprodukcyjnej. Tuż za krajami nordyckimi na wyimaginowanej liście znajduje się Wielka Brytania, która uchodzi za jeden z najbardziej otwartych krajów w Europie pod względem podejścia do sztucznego zapłodnienia.
Na drugim końcu spektrum znajdują się Niemcy, których prawo poważnie ogranicza wspomaganą reprodukcję. Oprócz surowych przepisów dotyczących testowania zarodków, kobiety w Niemczech nie mogą również oddawać jajeczek. Dawstwo nasienia jest dozwolone, ale tylko w warunkach otwartej tożsamości. Oznacza to, że dziecko poczęte w ten sposób ma prawo poznać swojego biologicznego ojca, co w przypadku dawstwa jest bardzo ograniczające. Jednak w Republice Czeskiej nie zostało to jeszcze uchwalone. Gdyby tak się stało, program dla darczyńców prawdopodobnie szybko by się zakończył. Większość dawców i biorców nie byłaby skłonna zaakceptować takich warunków.
Przepisy w poszczególnych krajach europejskich różnią się także, na przykład, co do liczby embrionów przenoszonych w ramach IVF. Na przykład w Finlandii przenosi się jeden zarodek, podczas gdy w Wielkiej Brytanii najczęściej przenosi się dwa zarodki. W Belgii obowiązują bardziej skomplikowane zasady transferu zarodków, gdzie ich liczba zależy od wieku kobiety i liczby przebytych cykli IVF. I tak, kobiety do trzydziestego szóstego roku życia mogą mieć tylko jeden zarodek w pierwszych dwóch cyklach IVF (zapłodnienie in vitro), natomiast kobiety powyżej trzydziestego dziewiątego roku życia mogą mieć trzy zarodki z pierwszego cyklu.
W Republice Czeskiej nie ma uregulowań prawnych dotyczących konkretnej liczby przenoszonych zarodków. Prawo stanowi jedynie, że można przenieść tylko tyle embrionów, ile jest potrzebne do udanej ciąży według aktualnych nauk medycznych. Zwykle przenoszony jest tylko jeden zarodek. Jeśli jednak kobieta chce przenieść dwa zarodki w pierwszym i drugim cyklu, to w czwartym cyklu nie jest już objęta ubezpieczeniem.
Macierzyństwo zastępcze: ani dozwolone, ani zabronione w Republice Czeskiej
W przypadku, gdy kobieta nie może zajść w ciążę ze względów zdrowotnych, niektóre pary decydują się na macierzyństwo zastępcze. W tym przypadku zarodek rodziców biologicznych jest przenoszony i dostarczany przez inną kobietę, która zgadza się na rezygnację z praw rodzicielskich. Rodzice biologiczni mogą wtedy adoptować dziecko. Macierzyństwo zastępcze praktykowane jest głównie w Stanach Zjednoczonych. W Europie jest to prawnie dozwolone tylko w Wielkiej Brytanii i Grecji.
Czeskie ustawodawstwo nie odnosi się w żaden sposób do macierzyństwa zastępczego. Surogacja nie jest więc w Czechach dozwolona, ale nie jest też zakazana. Sądy jednak tolerują ten rodzaj adopcji i nie zapadł jeszcze żaden wyrok uznający tę praktykę za nielegalną.
Ze względu na liberalne czeskie prawo, wysoką jakość opieki zdrowotnej i niskie ceny, wiele niepłodnych par z krajów o bardziej restrykcyjnym prawie lub wyższych cenach usług medycznych przyjeżdża do Czech, aby poddać się sztucznemu zapłodnieniu. Największa liczba klientów do Czech pochodzi z Niemiec, Austrii, Włoch, Irlandii, Anglii, a także z Polski. Dużym konkurentem dla turystyki medycznej do Czech jest Hiszpania. Jednak ten rodzaj turystyki nie dotyczy tylko wspomaganego rozrodu, ale także innych usług medycznych.
materiał zewnętrzny
Dodaj komentarz