Historia teatru sięga 1864 r., kiedy rada miejska Palermo ogłosiła międzynarodowy konkurs na projekt jego siedziby. Przez wiele wcześniejszych lat dyskutowano o wybudowaniu tam obiektu godnego drugiego pod względem wielkości miasta w południowych Włoszech (po Neapolu) i zaprojektowanego w celu promowania jego wizerunku po zjednoczeniu kraju w 1861 r. Operę zaprojektował Giovan Battista Filippo Basile (wybrany spośród 35 projektantów, którzy zgłosili się do konkursu), znany na Sycylii włoski architekt, który stworzył też ogrody i wille w Palermo. Poświęcono ją Victorowi Emanuelowi II.
Niestety prace zawieszono po czterech latach i wznowiono je dopiero w 1890 r. Obiekt został zainspirowany starożytną i klasyczną architekturą sycylijską, zaprojektowany w stylu neoklasycystycznym z elementami greckich świątyń w Selinunte i Agrigento. Salę w stylu późnorenesansowym zaplanowano na trzy tysiące osób, ale obecnie liczy ona 1300 miejsc.
Sala operowa zdominowana jest przez tzw. koło symboliczne, które tworzy sufit. Przypomina ono szeroki kwiat, który ma jedenaście płatków, a każdy z nich jest częścią oryginalnego systemu chłodzenia teatru. W budynku mieści się Sala Narodów Zjednoczonych i Sala Pompejańska o okrągłym kształcie, która była palarnią dla szlachty. Nazywana jest też echo roomemze względu na doskonałą akustykę. Przed teatrem umieszczone jest popiersie Giuseppe Verdiego, wybitnego kompozytora romantycznego.
W pierwszych dziesięcioleciach działalności teatr powierzono prywatnym firmom. W 1935 r. ogłoszono dekret ministra kultury Autonomicznego Urzędu Teatralnego, a od następnego roku obiekt przyjął oficjalną nazwę Ente Autonomo Teatro Massimo z Palermo.W 1974 r. zamknięto go z powodu prac rekonstrukcyjnych i renowacji, które miały zostać ukończone w stosunkowo krótkim czasie. Koszty okazały się tak ogromne, że pozostał on zamknięty przez 23 lata. W tym czasie spektakle operowe odbywały się we wzniesionym pod koniec XIX w. budynku Teatro Politeana. Odnowiony budynek oddano do użytku 12 maja 1997 r., a kolejny etap działalności Teatro Massimo zainaugurowano koncertem prowadzonym przez Franco Mannino i Claudio Abbado. Rok póżniej odbyła się tylko jedna premiera – „Aidy” Verdiego, a pełny sezon operowy rozpoczął się ponownie w 1999 r.
Wykonywany jest tam nie tylko klasyczny repertuar włoskiej muzyki operowej, pojawiają się także dzieła twórców francuskich, niemieckich, oraz kompozytorów współczesnych. Nie brak też polskich akcentów. Wystawiano tam operę Karola Szymanowskiego „Król Roger” z udziałem polskiego śpiewaka Rafała Siwka, pod dyrekcją Mieczysława Mierzejskiego, którą przyjęto w Palermo entuzjastycznie. W sezonie 2005/2006 weszła ona ponownie do repertuaru teatru, a w roli tytułowej wystąpił znakomity śpiewak Wojciech Drabowicz. We wrześniu tego roku organizowany przez Teatro Massimo festiwal Piano City Palermo poświęcony był twórczości Fryderyka Chopina i kompozytorom, których fascynowała jego twórczością. Maraton Chopina to trzy dni i 70 godzin muzyki w 20 miejscach. Jest to ważne i prestiżowe wydarzenie dla polskiej kultury.
1 stycznia 2018 r. Wayne Marshall, jeden z najbardziej wszechstronnych muzyków współczesnych, wystąpił w roli reżysera, dyrygenta i pianisty, a towarzyszyła mu znakomita artystka i piosenkarka Anna Jane Casey. Wpływy ze sprzedaży biletów przekazano na rzecz organizacji charytatywnych.
Historyk sztuki i reżyser teatru Ubaldo Mirabelli napisał: „Muzykę uważa się za harmonię. Poprzez sztukę życia i sztukę świata, pragnienie piękna, które jest w muzyce i harmonii Teatro Massimo stał się symbolem piękna i doskonałości w przestrzeni muzyki i kultury”.
Tekst: Anna Arwaniti
Fot. Rosellina Garbo
Dodaj komentarz